Het is niet lang geleden dat ik mij kapot heb geïrriteerd aan mijn eigen smartphone gebruik. Ik merkte de alledaagse patronen op en besefte dat ook ik, net als de andere meerderheid op de wereld, verslaafd ben geraakt aan mijn telefoon.
Als ik praat over de verslaving aan mijn telefoon, dan heb ik het specifiek over social media. Ik heb naast social media geen andere redenen om op mijn telefoon te kijken. Ik vind het al een goede stap dat ik enkel en alleen Instagram en Whatsapp heb, maar dat neemt niet weg dat mijn verslaving minder is.
Hoe mijn irritatie over mijn smartphone gebruik ontstond
Het irritatie-punt ontstond tijdens het kijken van een serie. Ik had een gezonde maaltijd voor mijzelf gemaakt en keek tijdens het eten naar de serie Homeland.
Tijdens het eten kijk ik niet op de telefoon. Ik eet alleen wel snel. Terwijl ik nog aan het kauwen ben ligt de volgende lading alweer op mijn vork. Binnen no-time had ik het eten op en besefte ik dat ik het lekker vond, maar dat ik verre van intentioneel ben gaan eten (in combinatie met een serie is dat überhaupt onmogelijk denk ik).
Het eten is op en het eerste wat ik doe is mijn telefoon pakken. Er zit geen doel aan verbonden; ik pak simpelweg de telefoon en ik open Instagram. Na 15 seconden leg ik de telefoon weer weg en kijk ik de serie.
We kennen allemaal de ups en downs van een serie: de ene keer is het spannend en blijf je boeiend kijken, de andere keer is het even saai en wacht je tot de aflevering is afgelopen. Maar juist op die saaie momenten keer ik terug naar mijn telefoon. Gebeuren er dingen op Whatsapp of Instagram? En terwijl ik alles heb gecheckt open ik zelfs de app van LinkedIn. Voor mij persoonlijk niet een omgeving waar ik elke dag in loop te scrollen, maar toch open ik praktisch elke dag de app. Gewoon, zonder reden.
Sociale media verlamd ons
Social media is bij uitstek hét voorbeeld van vluchtgedrag. Door social media te checken ontwijken we werkelijk alles in onszelf. Ons brein wordt gevuld met een hoop onzin. Of anders verwoord: pure bagger. Het heeft in essentie geen inhoud. Het is leuk en vermakelijk en ik ben blij dat het er is. Maar alleen als ik het onder controle zou hebben. Zonder de controle is het gewoon bullshit.
We vergelijken het leven met het leven van anderen, maar we doen vervolgens allemaal alsof. Vrijwel nooit lezen we een post of zien we foto’s dat het slecht met ons gaat. We zitten op een terras, drinken een biertje, gaan op vakantie, maken een wandeling, hebben een fotoshoot ondergaan, maar in essentie voelen we een leegte. Niet dat we dan meteen depressief zijn, maar we worden niet vervuld in onze behoeften. Niet met het doel dat we de foto plaatsen in ieder geval.
Goedkeuring uit externe factoren hebben geen inhoud. Je kunt je niet goed voelen door te bewijzen dat je je goed voelt. Als je je goed voelt heb je namelijk geen reden om het te bewijzen.
We worden beperkt in creativiteit
Om ons leven richting te geven moeten we creatief zijn. Onze geest moet ontspannen en leeg zijn. Ons brein moet energiek werken om de juiste beslissingen in het leven te kunnen maken.
Maar ons hoofd maakt overuren. We worden wakker en we beginnen meteen met het verwerken van zinloze informatie. We vullen ons systeem met negatief en vaak onbelangrijk nieuws en duiken op de vroege ochtend meteen in het leven van andere mensen. Maar wanneer neem je tijd voor jezelf?
Waarom zou je de dag beginnen met het bekijken van foto’s van anderen (het vervolgens te vergelijken met jezelf en daardoor andere mensen macht te geven en jezelf te verkleinen), zonder dat je eerst begint met jezelf? Met een kop koffie? Met het kwetsbare moment dat je wakker wordt, gaat douchen, gaat ontbijten? Wanneer is het voor jou écht me-time?
Als je ontevreden bent over je leven, dan is de belangrijkste stap die je kunt nemen dat je vaker met jezelf gaat leven en jezelf de ruimte gunt na te kunnen denken over de stappen die je neemt. Je moet de signalen herkennen die het leven jou geeft, maar als je je lichaam en brein blijft vergiftigen met nutteloze apps en verplichtingen, dan worden je zintuigen letterlijk en figuurlijk geblokkeerd en zal de ontevredenheid op de langere termijn toenemen. Niet alleen psychisch, maar ook fysiek.
De confrontatie zonder de telefoon is alleszeggend
Ik ben verslaafd en ik weet bijna zeker dat jij dat ook bent (het zou überhaupt al een reden kunnen zijn dat je deze blog leest).
Want laten we eerlijk zijn: hoe ga jij reageren als je verplicht bent een weeklang je telefoon in de kast te leggen en er niet naar om te kijken? Als je denkt dat je dat kan, dan zou je de telefoon voor de komende 12 uur makkelijk kunnen negeren. En dan heb ik het óók over de 12 uur dat je een vrije dag hebt en alleen thuis bent. Want als ik aan het werk ben kan ik de telefoon ook negeren, maar dat is natuurlijk niet de eerlijke graadmeter.
Hoe kan ik mijn verslaving herkennen?
Een telefoon is ontworpen als een functionele gadget en met de functie bereikbaar te kunnen zijn en te ‘’verbinden’’ met de buitenwereld. En dat is het.
Het is abnormaal om je telefoon mee te nemen naar het toilet, naar je slaapkamer of naar het restaurant terwijl je ‘’gezellig’’ aan het socializen bent met je vriend, vriendin of familielid.
Het laat zien dat we niet zonder kunnen. Dat we niet zonder de prikkels kunnen om op de telefoon te kijken zodra we wakker worden. 2 telefoonloze uren nadat de wekker is afgegaan zijn praktisch onmogelijk.
Zelfs een bezoek aan het toilet vinden we al snel saai en zodra we iets saai vinden en ons hoofd alle kanten op gaat, pakken we de telefoon en worden onze gedachten letterlijk verdoofd. Terwijl dáár juist de verandering ligt voor de confrontatie in jezelf, waarin je belangrijke en goede keuzes kunt maken over jezelf in het leven dat je leeft.
Kom op: doe d’r iets mee! Pak het aan, confronteer jezelf. Leef een volwaardig leven, zonder telkens de vergelijking met andere mensen te maken of tijd te verliezen door het oneindige en nutteloze scrollen.
Smeltende ijskappen, gekapte regenwouden, armoede, racisme, veel te veel plastic, verdeeldheid, depressiviteit, overgewicht, frustratie, boosheid, een hoog percentage vleesconsumptie, vluchtgedrag, een ongezond voedingspatroon, weinig verbinding met onze intuïtie, weinig kennis van de natuur, oorlogen, burn-outs en ga maar even door. We lijken de verbinding in veel opzichten volledig kwijt te raken.
Na jaren verontrustend kennis op te doen van al deze zaken is het tijd dat ik mijn hart laat spreken. Dit doe ik vanuit het diepe verlangen om de aarde te helpen. Er zijn veel vraagstukken op de wereld en ik geloof dat de globale vraagstukken worden opgelost als elk menselijk individu op de wereld aan zijn eigen gedrag, overtuiging en leefstijl gaat werken.
Als ik het heb over mijn roeping, dan heb ik er hier eentje gevonden. Ik wil mijn kennis delen en het verbreden om daadwerkelijk een collectief te bouwen die bewuster durft te leven. De wereld schreeuwt om verbinding en het is voor jonge generaties tijd om op te staan en wezenlijk een bijdrage te leveren aan onze mooie aarde. Meer dan ooit tevoren moeten we ons afvragen welke voetsporen wij willen achterlaten en ik ga dat avontuur graag met je aan.
Andere blogs die ik heb geschreven..
Misschien kun jij uit mijn andere blogs ook inspiratie halen:
